14.2.6.2. Dyskontowanie i korekta z tytułu ryzyka niefinansowego

Grupa używa krzywych stóp dyskontowych wyznaczonych w podejściu oddolnym (MSSF 17 pkt B80), które zakłada, że krzywe dyskontowe zostaną wyznaczone jako płynne krzywe stóp wolnych od ryzyka.

Bazowe krzywe dyskontowe są ustalane na poziomie stóp dyskontowych wolnych od ryzyka publikowanych przez EIOPA. W ramach przyjętego uproszczenia, nie została zastosowana premia za niepłynność.

Grupa uwzględnia w wycenie umów ubezpieczenia korektę ryzyka z tytułu ryzyka niefinansowego. Ze względu na różne charakterystyki ryzyka dla portfela ubezpieczeń życiowych i majątkowych, a także dla przyszłych przepływów wynikających z zobowiązań z tytułu należnych odszkodowań oraz zobowiązań wynikających z pozostałego okresu ubezpieczeniowego, korekta z tytułu ryzyka niefinansowego dla tych portfeli i zobowiązań szacowana jest niezależnie.

Dla ubezpieczeń majątkowych i osobowych korekta dla przyszłej ochrony wyznaczana jest przy zastosowaniu metody wartości narażonej na ryzyko (VaR), przy wykorzystaniu zmodyfikowanego wyliczenia SCR wg formuły standardowej Wypłacalność II. Na cele wyznaczenie korekty dla rezerwy szkodowej stosowane są dwa podejścia: metoda VaR analogiczna do podejścia dla przyszłej ochrony oraz metoda bootstrap.

Dla ubezpieczeń życiowych, w zakresie zobowiązań wynikających z pozostałego okresu ubezpieczeniowego korekta wyznaczana jest przy zastosowaniu metody kosztu kapitału (CoC), a w zakresie zobowiązań z tytułu należnych odszkodowań przy zastosowaniu metody bootstrap. Korekta ryzyka z tytułu ryzyka niefinansowego na poziomie jednostki jest wyznaczana jako prosta suma korekt wyznaczonych na poziomie pojedynczych grup umów lub linii biznesowych, a dywersyfikacja jest uwzględniana przy wyznaczaniu poziomu istotności na poziomie jednostki (podejście bottom-up). Na poziomie Grupy  korekta z tytułu ryzyka niefinansowego jest wyznaczana jako suma prosta korekt dla poszczególnych jednostek, a dywersyfikacja pomiędzy jednostkami nie jest uwzględniana.